Έξι Τεχνικές για να Βοηθήσετε το Παιδί με Διάσπαση Προσοχής να σας Ακούσει

 Σαφώς είναι αρκετά ενοχλητικό για γονείς και εκπαιδευτικούς όταν τα παιδιά δεν ακούν και δεν υπακούν στις εντολές που τους δίνονται. Όταν ένα παιδί με Διαταραχή Ελειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) αποτυγχάνει να ακολουθήσει τις οδηγίες σας, μπορεί να υποθέσετε ότι φέρεται προκλητικά και αντιδρστικά σκοπίμως. Το πρώτο που θα πρέπει να θυμάστε όταν απευθύνεστε σε ένα παιδί με Διάσπαση Προσοχής είναι ότι δυσκολεύεται περισσότερο από άλλα παιδιά:

• να εστιάσει σε αυτά που του λέτε
• να διακόψει και να απεμπλακεί από αυτό που κάνει εκείνη την στιγμή (ειδικά εάν πρόκειται για κάτι ευχάριστο)
• στην εργαζόμενη μνήμη

Για να αυξήσετε τις πιθανότητες να σας ακούσει, να θυμηθεί τι είπατε και να υπακούσει ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ ακολουθήστε τις παρακάτω τεχνικές:

1. Εξασφαλίστε βλεμματική επαφή. 
Βεβαιωθείτε ότι κερδίσατε την προσοχή του/ της πρώτα πριν δώσετε οδηγίες. Κάνετέ τον/ την να σας κοιτάξει ώστε να αποσπάσετε την προσοχή του από την τηλεόραση, τον υπολογιστή, το παιχνίδι. Στη σχολική αίθουσα ζητήστε του/ της να καθίσει σε μέρος που να εχει άμεση οπτική επαφή με τον δάσκαλο, απέναντι ακριβώς ή σε μπροστινό θρανίο.

2. Δώστε απλές και περιεκτικές οδηγίες.
Χρησιμοποιήστε όσο δυνατόν λιγότερες λέξεις για να μεταφέρετε αυτό που θέλετε στο παιδί: "Σοφία, φόρεσε τα παπούτσια σου τώρα.", "Άνοιξε το βιβλίο της Γλώσσας στην σελίδα 20".

3. Επιβεβαιώστε ότι το παιδί σας άκουσε και ξέρει τι πρέπει να κάνει.
Ένας τρόπος είναι να του ζητήσετε να επαναλάβει αυτό που του ζητήσετε. Επίσης μπορείτε να κάνετε στοχευμένες ερωτήσεις όπως: "Πού πρέπει να πας τώρα;".

4. Αποφύγετε να δίνετε οδηγίες πολλαπλών σταδίων.
Όταν είναι εφικτό να δίνετε μία οδηγία την φορά. Η εργαζόμενη μνήμη των παιδιών με ΔΕΠ-Υ είναι αδύναμη και δυσκολεύονται να συγκρατήσουν πολλές πληροφορίες, ειδικότερα εάν ταυτόχρονα κάνουν κάποια δραστηριότητα.

5. Χρησιμοποιήστε οπτικά βοηθήματα.
Εάν είναι απαραίτητο να δοθούν στο παιδί πολλαπλές οδηγίες, ένα οπτικό βοήθημα μνήμης είναι το ιδανικό μέσο υπενθύμισης: χρησιμοποιήστε ένα αριθμημένο σχεδιάγραμμα, μία λίστα, εικόνες, χαρτάκια post-it όπου θα εξηγείτε ακριβώς τι πρέπει να κάνει.

6. Αποφύγετε τιις αόριστες οδηγίες που μπορεί να παρερμηνευτούν.
Η πιο κλασική είναι "Φτιάξε το δωμάτιό σου". Γίνετε πιο συγκεκριμένοι και καθορίστε τι ακριβώς εννοείτε με λογίκες και εύχρηστες γαι το παιδί εντολές: "1. Τα άπλυτα στο καλάθι, 2. Τα παιχνίδια στο κουτί, 3. Κρέμασε την βρεγμένη πετσέτα στο μπάνιο." Έτσι οι οδηγίες μπορούν να δοθούν γραπτώς σε μορφή λίστας ώστε να μπορεί το παιδί να διαγράφει ό,τι έχει ολοκληρώσει και να προχωρά στην επόμενη εργασία.

Ευαγγελία Δ. Σούπη

Λογοθεραπεύτρια

Κομνηνών 39 και Χασιώτη

Ιωάννινα

evageliasoupi@gmail.com

 
Adapted from 

1. Sandra Rief (2005) How to Reach & Teach Children with ADD/ADHD, Second Edition, San Francisco: Jossey Bass
2. Sandra Rief (2008)The ADD/ADHD Checklist: A Practical Reference for Parents & Teachers, Second Edition.San Francisco: Jossey Bass

 
Illustration via Richard Wilkinson
 

Διακόσμηση με... θεραπευτικό στόχο

Πώς το décor επηρεάζει τα παιδιά με Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ)

Όταν μιλάμε για ΔΕΠ-Υ αναφερόμαστε σε μια ξεχωριστή ομάδα παιδιών που αρκετοί θα χαρακτήριζαν ως ‘’ζωηρά’’. Όμως πρόκειται για μια από τις πιο συχνές διαταραχές παγκοσμίως. Εν ολίγοις τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ παρουσιάζουν έντονη διάσπαση της προσοχής, παρορμητικότητα, απροσεξία, υπερκινητικότητα και σε ένα μεγάλο ποσοστό Μαθησιακές Δυσκολίες.

Το περιβάλλον στο σπίτι θα πρέπει να είναι ενισχυτικό. Ιδιαίτερα το παιδικό δωμάτιο όπου το παιδί περνάει πολλές ώρες (διαβάζει, παίζει, κοιμάται), πρέπει να είναι καλά οργανωμένο. Δηλαδή, άνετο, ευρύχωρο καθώς επίσης και ασφαλές.

• Τα χρώματα στους τοίχους θα πρέπει να είναι απαλά και γήινα. Τα έντονα χρώματα ενισχύουν τη διάσπαση.
• Τα παράθυρα πρέπει να κλείνουν με ασφάλεια και οι πρίζες να είναι πάντα καλυμμένες. Να μη ξεχνάμε ότι κάθε παιδί και ειδικά τα άτομα με ΔΕΠ-Υ, θέτουν συχνά σε κίνδυνο τον εαυτό τους, εξαιτίας των απρόσεκτων κινήσεων τους
• Καλό είναι να αποφεύγονται οι ταπετσαρίες, οι αφίσες και τα υπερβολικά αυτοκόλλητα τοίχου.
• Το γραφείο να μην τοποθετείται μπροστά από το παράθυρο. Υπάρχει πιθανότητα το παιδί να μη μελετάει τα μαθήματα, αλλά να ‘’χαζεύει’’ έξω.
• Ο φωτισμός να είναι καλός, έτσι ώστε να μη κουράζονται τα μάτια του παιδιού.

Υπερκινητικά παιδιά και ενήλικες

Απόστολος Μαυρομάτης
Λογοθεραπεύτης, ειδικός Θεραπευτικής Ιππασίας – Παιδαγωγικής Ιπποθεραπείας.
ap.mavromatis@gmail.com

Τα παιδιά, που συνήθως μαλώνουν οι γονείς τους επειδή είναι πολύ “ζωηρά”, παρουσιάζουν όλα τα συμπτώματα του συνδρόμου υπερκινητικότητας με ή χωρίς διαταραχή της προσοχής, και όσο προσοχή δεν δίνουν αυτά, άλλη τόση χρειάζεται να δώσουν οι γονείς τους για την αντιμετώπιση του.

Τα συμπτώματα αυτά ταλαιπωρούν το 3-7% των παιδιών σήμερα, στα οποία μπορεί να τοποθετηθεί ξεκάθαρη διάγνωση στην ηλικία των 6-7 χρόνων, σημάδια όμως παρουσιάζουν ακόμη απ' την ηλικία των 2 χρόνων. Τα παιδιά δείχνουν να έχουν υψηλά επίπεδα απροσεξίας, υπερκινητικότητα και παρορμητική συμπεριφορά.

Άν είστε γονέας και κάνετε υποθέσεις ότι το παιδί σας ταλαιπωρείται απο αυτό, το πρώτο που πρέπει να ξέρετε είναι ότι, το σύνδρομο υπερκινητικότητας με ή χωρίς διάταραχη προσοχής είναι ιατρικής φύσης με πραγματικές νευρολογικές αιτίες και δεν είναι αποτέλεσμα κακής διαπαιδαγώγησης. Εκατομμύρια παιδιά και γονείς στον κόσμο αντιμετωπίζουν μια τέτοια κατάσταση, και με τη σωστή πρόληψη και διάγνωση είναι αρκετά αντιμετωπίσιμο. Μόνο τα παιδιά όμως αντιμετωπίζουν μια τέτοια κατάσταση;